Posts Tagged ‘rezolucio 181’

Israelo kaj ties kolonioj en Cisjordanio

28 Oktobro 2010

La pacaj intertraktoj inter Israelo kaj la palestina estraro ne bone progresas, kiel mi jam antaŭe skribis. La palestinanoj rifuzas intertrakti pro tio ke Israelo daŭrigas konstrui en siaj kolonioj en Cisjordanio. Oni atentu ke plej verŝajne ne temas pri fondado de tute novaj kolonioj, sed pri konstruado de unuopaj konstruaĵoj ene de jam ekzistantaj kolonioj, kiel ekz. infanejoj, lernejoj kaj loĝdomoj.

Do: ĉu la kolonioj en Cisjordanio estas malhelpaĵo al intertraktoj? Ĉu Israelo eĉ rajtas havi koloniojn en Cisjordanio?

Laŭ la decido de San Remo, artikolo 6, judoj rajtas loĝi kie ajn en la geografia Palestino (la regiono okcidente de la Jordano):

Artikolo 6.

“La administrado de Palestino, dum sekurigi ke la rajtoj kaj pozicio de aliaj loĝantaroj ne estu endanĝerigitaj, faciligu judan enmigradon sub konvenaj kondiĉoj kaj favoru, en kunlaboro kun la Juda Agentejo aludante al Artikolo 4, densan ekloĝadon de judoj sur la teroj, inklude ŝtatan teron kaj neutiligeblan teron kiu ne estas postulata por komunaj celoj.”

Tiu ĉi decido neniel ŝanĝiĝis kaj estas tial ankoraŭ tute valida.

En jaro 1947 la Unuiĝintaj Nacioj en la rezolucio 181 rekomendis dispartigon de la geografia Palestino en unu juda ŝtato kaj unu araba ŝtato. La judoj akceptis tiun ĉi rekomendon, sed la araboj ĝin rifuzis.

Tiel estas dirite en ĉapitro 3 de la rezolucio:

“Palestinaj civitanoj loĝantaj en Palestino ekster la urbo de Jerusalemo, samkiel araboj kaj judoj kiuj ne havas palestinan civitanecon, loĝantaj en Palestino ekster la urbo de Jerusalemo, fariĝu civitanoj de la ŝtato en kiu ili loĝas kaj ĝuu plenajn civilajn kaj politikajn rajtojn je la sendependiĝo. Homoj aĝantaj pli ol 18 jarojn povas elekti en unu jaro ekde la dato de agnosko de sendependiĝo en la ŝtato en kiu ili loĝas, por civitaneco en la alia ŝtato, kondiĉe ke neniu arabo loĝanta ene de la proponita araba ŝtato havu la rajton elekti civitanecon en la proponita juda ŝtato kaj neniu judo loĝanta en la proponita juda ŝtato havu la rajton elekti civitanecon en la proponita araba ŝtato. La plenumo de tiu ĉi rajto de elekto inkludu la edzinojn kaj infanojn ankoraŭ ne 18-jarajn de homoj tiel elektantaj.”

Tiu ĉi teksto montras ke se ankaŭ la araboj estus akceptintaj tiun ĉi rezolucion kaj du ŝtatoj estus tiel fonditaj, en la araba ŝtato estus troviĝinta juda malplimulto kaj en la juda ŝtato estus troviĝinta araba malplimulto. La celo do ne estis krei du etne homogenajn ŝtatojn.

La decido de San Remo kaj la rezolucio 181 montras ke judoj rajtas loĝi en Cisjordanio. Ofte estas asertata ke la judaj kolonioj en Cisjordanio estus kontraŭleĝaj, sed tio ne veras. Ne troviĝas ia ajn decido laŭ kiu estus malpermesite de judoj loĝi en Cisjordanio. Krome oni atentu ke la judaj kolonioj konsistigas nur kelkajn procentojn de la areo de Cisjordanio. Mi trovis nombrojn de 3 % ĝis 6 % depende de la maniero kalkuli.

Do la palestinanoj rifuzas intertrakti pro tio ke Israelo daŭrigas konstrui en Cisjordanio. Tio estas absurde, ĉar neniam antaŭe la palestinanoj metis antaŭkondiĉojn por intertraktoj. Neniam antaŭe la judaj kolonioj estis malhelpaĵo al intertraktoj.

Oni atentu ke interkonsento inter Israelo kaj la palestinanoj ne estas tiel urĝa afero. La nuna situacio estas sufiĉe trankvila. Tamen oni atentu ke la situacio en la Mezoriento estas tre streĉita kaj la situacio povas tial rapide maltrankviliĝi.

La israela ĉefministro Benjamin Netanjahu intertraktemas kaj klare invitis la palestinan estraron al intertraktoj. Ili tamen rifuzas. Ĉar la palestina sinteno rilate al la juda ŝtato estas tre frosta, ŝajnas ke la palestina estraro procedos tiel ke ili povas kulpigi Israelon pro tio ke la intertraktoj fiaskas.

Por pligrandigi la ŝancon ke la palestina estraro alvenu al la tablo de intertraktoj, Israelo enkondukis 10 monatojn longan konstruhalton. Malgraŭ tio la palestina estraro alvenis al la tablo de intertraktoj nur kiam restis kelkaj semajnoj de la konstruhalto.

Estas grave atenti ke la judaj kolonioj ne estas malhelpaĵo al fina interkonsento inter Israelo kaj la palestinanoj. La judaj kolonioj almenaŭ ne estas malhelpaĵo al intertraktoj, ĉar eĉ la kolonioj estas intertraktendaĵo. Israelo ne estas la malhelpaĵo al paciĝo. La afero nun estas en la manoj de la palestina estraro. Se ili volas finfine konsenti pri paco kun Israelo tio tute eblas. Daŭre Israelo pacience atendas. Kiel la lando faris ekde ĝia naskiĝo.

Leginda franclingva artikolo: Benjamin Netanyahu “J’invite le président Abbas à poursuivre les pourparlers” [Benjamin Netanjahu “Mi invitas la prezidanton Abbas daŭrigi la intertraktojn”]

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe:
miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity.
Listo de ĉiuj artikoloj.

Benny Morris korektas tiujn kiuj citas lin pri la milito 1947-49

5 Septembro 2010

Tradukita el la sveda: Benny Morris rättar dem som citerar honom om kriget 1947-49. La artikolo troviĝas ankaŭ en la angla.

Malamantoj de Israelo emas citi aŭ pli ofte misciti mian esploron por apogi siajn argumentojn. Lasu min proponi kelkajn korektojn.

La palestinaj araboj ne estis respondecaj ”en iu bizara maniero” (David Norris la 31-an de januaro The Irish Times) por tio kio trafis ilin en 1948. Ilia respondeco estis tre rekta kaj facila.

Malgraŭ la volo de la internacia komunumo – kiel estas esprimite en la rezolucio de UN numero 181 de la 29-a de novembro 1947 – la perfortaj atakoj komenciĝis kontraŭ la juda komunumo en Palestino en espero halti la kreiĝon de la juda ŝtato kaj eble ankaŭ ekstermi tiun ĉi komunumon. Sed ili malvenkis; kaj unu rezulto estis la translokiĝo de 700 000 el ili de siaj hejmoj.

Veras kiel Erskine Childers atentigis antaŭ longe ke neniuj arabaj radiostacioj admonis la arabojn fuĝi en granda kvanto; estis fakte pluraj arabaj radiostacioj kiuj admonis ilin resti. Sed, je regiona nivelo, en dekduoj da lokoj en Palestino, arabaj estroj konsilis aŭ admonis virinojn kaj infanojn, aŭ tutajn komunumojn – kiel en Ĥajfo en la fino de aprilo 1948 – esti evakuitaj. La juda urbestro de Ĥajfo Shabtai Levy petis al ili resti la 22-an de aprilo 1948, sed senrezulte.

La plejparto de la palestinaj “rifuĝintoj” fuĝis pro la milito mem – kaj atendante ke ili baldaŭ povus reveni sur la dorsoj de venkantaj arabaj invadantoj. Sed estas ankaŭ vere ke estis pluraj dekduoj da lokoj, inklude Lod kaj Ramlo, el kiuj arabaj komunumoj estis elpelitaj de judaj trupoj.

La translokiĝo de 700 000 araboj kiuj fariĝis “rifuĝintoj” – kaj mi metas la vorton inter citilojn ĉar du trionoj el ili estis formovitaj de unu parto de Palestino al alia kaj ne for de sia lando kio estas la kutima difino de rifuĝinto – ne estis “rasisma krimo” (David Landy la 24-an de januaro The Irish Times). Estis la rezulto de nacia konflikto kaj milito kun religiaj sekundaraj tonoj el muzulmana perspektivo, kiu estis fondita de la araboj mem.

Ne troviĝis iu cionista “plano” aŭ tutkovra baza principaro elpeli la araban loĝantaron aŭ iu “etna purigado”. La plano Dalet (Plano D) de la 10-a de marto 1948 (kiu estas malfermita kaj disponebla por ĉiuj legi en la arkivo de la israela armeo (IDF) kaj en pluraj publikaĵoj) estis la ĉefa plano de Haganah – la juda armea forto kiu fariĝis la israela armeo – por kontraŭagi la atenditan araban atakon al la estonta juda ŝtato. Tiel estas skribite klare esprimite kaj tiel estis. Kaj la invado el Egiptio, Jordanio, Sirio kaj Irako okazis kiel atendite la 15-an de majo.

Veras ke la Plano D donis al la regionaj komandantoj la rajton okupi kaj movi kaj elpeli kaj detrui la arabajn vilaĝojn laŭ kaj malantaŭ la frontlinio kaj la atenditaj invadplanoj de la arabaj armeoj. Veras ankaŭ ke meze de la milito en 1948 la israelaj estroj decidis halti la revenon de “rifuĝintoj” (la “rifuĝintoj” kiuj ĵus estis atakantaj judajn komunumojn) ĉar ili estis konsiderataj kiel potenciala kvina kolono kaj kiel minaco al la ekzisto de la juda ŝtato. Mi ne povas diri ke ilia timo aŭ logiko estis nepravigitaj.

La demonecigo de Israelo estas grandskale bazita sur mensogoj – samkiel la demonecigo de la judoj dum la lastaj 2000 jaroj estas bazita sur mensogoj. Troviĝas kunligo inter tiuj du aferoj.

Mi rekomendas ke Norris, Landy kaj iliaj samspeculoj legus kelkajn historilibrojn kaj konatiĝus kun faktoj kaj ne reutiligus eluzitan araban propagandon. Ili povus per tio lerni ke la “palestina milito” 1948 (la milito de sendependiĝo kiel la israelanoj nomas ĝin) komenciĝis en novembro 1947 kaj ne en majo 1948. Ĝis la 14-a de majo 1948 jam proksimume 2000 israelanoj estis mortintaj, el la 5800 mortintoj kiuj trafis Israelon dum la tuta milito (proksimume 1 % el la tuta juda loĝantaro en Palestino/Israelo, kiu estis proksimume 650 000).

Profesoro Benny Morris

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe:
miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity.
Listo de ĉiuj artikoloj.