Posts Tagged ‘provoko’

Flugantaj malobservoj de la homaj rajtoj

15 Februaro 2011

En nia mondo daŭre okazas du fenomenoj. Ĉi tiuj du fenomenoj estas ligitaj al unu la alia.

1) Teroristoj en la Gaza-strio daŭre pafas raketojn kaj grenadojn en sudan Israelon.

2) La mondo silentas kaj fermas la okulojn antaŭ ĉi tiu unua fenomeno.

Jen anglalingva listo pri la raketoj kaj grenadoj pafitaj en sudan Israelon dum ĉi tiu jaro: http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Palestinian_rocket_attacks_on_Israel,_2011

Se vi ne komprenas la anglan, bonvolu traduki la paĝon en iun lingvon kiun vi komprenas per la tradukilo de Google.

Jen filmeto kiu montras raketon kiu surteriĝas proksime al konstruaĵo kie homoj estas. Tio okazis la 31-an de januaro. Bonŝance la raketo ne trafis la konstruaĵon. Observu ke ĉiu raketo kaj grenado malobservas plurajn rezoluciojn kaj la homajn rajtojn!

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe:
miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity.
Listo de ĉiuj artikoloj.

Francaj teroristoj pafis raketojn en sudan Brition!

6 Januaro 2011

Imagu se francaj teroristoj pafus raketojn en sudan Brition. Se tio okazus, kiel la mondo reagus? Kiel Britio reagus? Kiel Britio agadus?

Ĉiuj havas la respondojn al tiuj demandoj. Britio forte reagus. La mondo forte reagus. Kaj Britio tutcerte agadus por halti tian teroradon.

Sed ĉu vi scias ke en la mondo troviĝas lando kiu daŭre frontas tian teroradon?

La 1-an de januaro
Vespere grenado estis pafita fare de palestinanoj el la Gaza-strio. La grenado falis proksime al kibuco. Unu virino ŝokiĝis, sed neniuj vundiĝoj aŭ damaĝoj estis raportitaj.

La 4-an de januaro
Posttagmeze Kassam-raketo estis pafita fare de palestinanoj el la norda Gaza-strio. La raketo eksplodis proksime al kibuco. Neniuj vundiĝoj estis raportitaj, sed pluraj forcejoj estis damaĝitaj.

La 5-an de januaro
Du grenadoj estis pafitaj fare de palestinanoj el la Gaza-strio. La grenadoj falis sur kampon. Neniuj vundiĝoj aŭ damaĝoj estis raportitaj.

Post la noktiĝo, Kassam-raketo falis sur kampon. Neniuj vundiĝoj aŭ damaĝoj estis raportitaj.

La 6-an de januaro
Matene grenado estis pafita el la Gaza-strio. Neniuj vundiĝoj aŭ damaĝoj estis raportitaj.

Resumo: 4 grenadoj kaj 2 Kassam-raketoj dum ses tagoj. Unu ŝokita virino kaj pluraj damaĝitaj forcejoj.

Ĉu vi legis pri tiuj ĉi aferoj en via gazeto? Se francaj teroristoj same agadus kontraŭ Britio kiel tiuj palestinaj teroristoj nun agadas kontraŭ Israelo, la mondo tutcerte reagus. Kaj tutcerte vi estus leginta pri tio en via gazeto.

Sed la mondo ne reagas, kiam 4 grenadoj kaj 2 Kassam-raketoj falas en Israelo.

La vera problemo tamen estas, ke tio ne estas nova fenomeno. Tio okazis dum multaj jaroj. Ne temas nur pri kelkaj dekoj da raketoj, sed temas pri miloj.

Imagu kiel estus kaj kio okazus se miloj da francaj raketoj pluvus en suda Britio. Tutcerte vi estus leginta pri tio multajn fojojn en via gazeto.

Fontoj:

http://www.israelnationalnews.com/News/News.aspx/141551

http://www.israelnationalnews.com/News/News.aspx/141556

http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Palestinian_rocket_attacks_on_Israel,_2011

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe:
miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity.
Listo de ĉiuj artikoloj.

Mito: ”UNIFIL konservis la pacon en suda Libano”

18 Novembro 2010

Faktoj

En 1978 la Konsilio de Sekureco de UN ratifis la rezoluciojn 425 kaj 426 kiuj alvokis al Israelo fortiriĝi el libana teritorio kaj al la kreado de UN-taĉmento ”por konfirmi la fortiriĝon de israelaj taĉmentoj, restarigi internacian pacon kaj sekurecon kaj helpi la registaron de Libano certigi la restarigon de ties efektiva aŭtoritato en la regiono.”

La UN-taĉmento en Libano (UNIFIL) estas postenigita en suda Libano ekde jaro 1978. Ekde la alveno la tasko de UNIFIL estis malhelpi atakojn kontraŭ Israelo, subteni la libanan registaron kaj konservi pacon en tumultema regiono kiu estis superregata de terororganizaĵoj kaj kvazaŭmilitistaj taĉmentoj kiel OLP (Organizo por Liberigo de Palestino), la Armeo de Suda Libano kaj Hizbulaho. Dum la pli granda parto de ĝia historio UNIFIL aŭ fiaskis preventi konfliktojn aŭ silente apudstaris kiam teroristoj starigis armilejojn kiuj ebligis ilin komenci aŭ rekomenci intensajn atakojn kontraŭ Israelo. Sub la ”gardanta” okulo de UNIFIL suda Libano funkciis kiel preparejo por teroratakoj kontraŭ Israelo, kiuj kaŭzis du militojn kiuj povis esti malhelpitaj se la pacgardistoj estus farintaj sian laboron.

Post la milito en 2006, provokita de atakoj fare de Hizbulaho kontraŭ Israelo kaj la forkapto de tri el siaj soldatoj, la fiasko de UNIFIL evidentiĝis al ĉiuj. Prefere ol forlasi la ideon pri sendenta internacia taĉmento por konservi la pacon UN tamen decidis dungi similan taĉmenton kun iom pligrandigita tasko. Pase la rezolucio 1701 de la Konsilio de Sekureco de la Unuiĝintaj Nacioj, UN postulis pli grandan UNIFIL-taĉmenton ĝis 15 000 trupoj. Denove unu fojon oni promesis al Israelo ke ĝia sekureco estus plibonigita. Usonaj oficistoj diris ke Libano bezonus “fortikan” taĉmenton preventi Hizbulahon reestabli sin proksime al la bordoj de Israelo kaj preventi la teroristojn esti rearmitaj fare de Sirio kaj Irano. UN ankaŭ recertigis sian insiston ke Hizbulaho estu malarmita kaj ke la nura taĉmento kun armiloj estu la oficiala Libana Armeo.

Kvar jarojn poste estas denove evidente ke UNIFIL ne nur estas fiaskanta en sia tasko, ĝi povas esti faranta ekzakte la kontraŭon de pacgardado eblante Hizbulahon fariĝi eĉ pli granda minaco al la stabileco de Libano kaj al Israelo ol ĝi estis antaŭ 2006. Fakte hodiaŭ Hizbulaho estas pli bone armita ol iam antaŭe. En oktobro 2009 la israela sekureca servo taksis ke Hizbulaho enmagazenigis inter 40 000 kaj 80 000 raketojn kaj misilojn por uzado kontraŭ Israelo. En aprilo 2010 la usona ministro pri defendo Robert Gates asertis ke “Sirio kaj Irano provizas Hizbulahon per tiel multaj raketoj ke ili estas ĉe la punkto ke ili havas pli da misiloj ol la plejparto de la registaroj en la mondo”. UNIFIL operaciis tiel malkapable ke la situacio en suda Libano estas pli danĝera kaj eksplodema ol ĝi iam estis. Sub ĝia gardado Hizbulaho kreskis de malgranda kaj difektita terororganizaĵo en militistan taĉmenton kiu asistigis la libanan registaron kaj estas kreskanta minaco kontraŭ Israelo.

UNIFIL pruvis sin mem tiel tragike malkapabla ke ĝi estas nepova gardi eĉ la civilan loĝantaron. La 3-an de julio 2010 franca patrolo de UNIFIL-pacgardistoj estis malarmitaj de lokaj vilaĝanoj armitaj per nuraj ŝtonoj, bastonoj kaj ovoj. Tio evidente ne estas neordinara okazaĵo en Libano. Se pacgarda taĉmento de UN ne povas sin defendi kontraŭ aro da lokaj vilaĝanoj portantaj nenion pli fortikan ol bastonojn kaj ŝtonojn, kiel ni povas atendi ke ĝi venku kontraŭ la plej bone armita terororganizaĵo en la mondo?

Tradukita el la angla: Myth: “UNIFIL has kept the peace in southern Lebanon”

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe:
miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity.
Listo de ĉiuj artikoloj.

Faktoj

En 1978 la Konsilio de Sekureco de UN ratifis la rezoluciojn 425 kaj 426 kiuj admonis Israelon fortiriĝi el libana teritorio kaj la kreadon de UN-taĉmento ”por konfirmi la fortiriĝon de israelaj taĉmentoj, restarigi internacian pacon kaj sekurecon kaj helpi la registaron de Libano certigi la restarigon de ties efektiva aŭtoritato en la regiono.”

La UN-taĉmento en Libano (UNIFIL) estas postenigita en suda Libano ekde jaro 1978. Ekde la alveno la tasko de UNIFIL estis malhelpi atakojn kontraŭ Israelo, subteni la libanan registaron kaj konservi pacon en tumultema regiono kiu estis superregata de terororganizaĵoj kaj kvazaŭmilitistaj taĉmentoj kiel OLP (Organizo por Liberigo de Palestino), la Armeo de Suda Libano kaj Hizbulaho. Dum la pli granda parto de ĝia historio UNIFIL aŭ fiaskis preventi konfliktojn aŭ silente apudstaris kiam teroristoj starigis armilejojn kiuj ebligis ilin komenci aŭ rekomenci intensajn atakojn kontraŭ Israelo. Sub la ”gardanta” okulo de UNIFIL suda Libano funkciis kiel preparejo por teroratakoj kontraŭ Israelo, kiuj kaŭzis du militojn kiuj povis esti eviteblaj se la pacgardistoj estus farintaj sian laboron.

Post la milito en 2006, provokita de atakoj fare de Hizbulaho kontraŭ Israelo kaj la forkapto de tri el siaj soldatoj, la fiasko de UNIFIL evidentiĝis al ĉiuj. Prefere ol forlasi la ideon pri sendenta internacia taĉmento por konservi la pacon UN tamen decidis dungi similan taĉmenton kun iom pligrandigita tasko. Pase la rezolucio 1701 de la Konsilio de Sekureco de la Unuiĝintaj Nacioj, la UN postulis pli grandan UNIFIL-taĉmenton ĝis 15 000 trupoj. Denove unu fojon oni promesis al Israelo ke ĝia sekureco estus plibonigita. Usonaj oficistoj diris ke Libano bezonus “fortikan” taĉmenton preventi Hizbulahon reestabli sin proksime al la bordoj de Israelo kaj preventi la teroristojn esti rearmitaj fare de Sirio kaj Irano. La UN ankaŭ recertigis sian insiston ke Hizbulaho estu malarmita kaj ke la nura taĉmento kun armiloj estu la oficiala Libana Armeo. 

Kvar jaroj poste estas denove evidente ke UNIFIL ne nur estas fiaskanta en sia tasko, ĝi povas esti faranta ekzakte la kontraŭon de pacgardado eblante Hizbulahon fariĝi eĉ pli granda minaco al la stabileco de Libano kaj al Israelo ol ĝi estis antaŭ 2006. Fakte hodiaŭ Hizbulaho estas pli bone armita ol iam antaŭe. En oktobro 2009,la israela sekureca servo taksis ke Hizbulaho enmagazenigis inter 40 000 kaj 80 000 raketojn kaj misilojn por uzado kontraŭ Israelo. En aprilo 2010 usona ministro pri defendo Robert Gates asertis ke “Sirio kaj Irano provizas Hizbulahon per tiel multaj raketoj ke ili estas ĉe la punkto ke ili havas pli da misiloj ol la plejparto de la registaroj en la mondo”. UNIFIL operaciis tiel malkapable ke la situacio en suda Libano estas pli danĝera kaj eksplodema ol ĝi iam estis. Sub ĝia gardo Hizbulaho kreskis de malgranda kaj difektita terororganizaĵo en militistan taĉmenton kiu asistigis la libanan registaron kaj estas kreskanta minaco kontraŭ Israelo.

UNIFIL pruvis sin mem tiel tragike malkapabla ke ĝi estas nepova gardi eĉ la civilan loĝantaron. La 3-an de julio 2010 franca patrolo de UNIFIL-pacgardistoj estis malarmitaj de lokaj vilaĝanoj armitaj per nuraj ŝtonoj, bastonoj kaj ovoj. Tio evidente ne estas neordinara okazaĵo en Libano. Se pacgarda taĉmento de UN ne povas sin defendi kontraŭ aro da lokaj vilaĝanoj portantaj nenion pli fortikan ol bastonojn kaj ŝtonojn, kiel ni povas atendi ke ĝi venku kontraŭ la plej bone armita terororganizaĵo en la mondo?

Tradukita el la angla: Myth: “UNIFIL has kept the peace in southern Lebanon”
http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/myths2/exclusives.html#a131

Relativa trankvilo – sed ne paco

13 Septembro 2010

Pri kio temas la israela-palestina konflikto, kiu ŝajnas esti eterna kaj tre malfacile solvebla? Kio estas la problemo?

Pri tio oni fakte povas sin demandi.

La nuntempa situacio ŝajnas esti relative trankvila – sed en la regiono ne estas paca etoso. Cerbumante pri la konflikto antaŭ kelkaj tagoj, mi pensis pri la ĵus komenciĝintaj intertraktoj. La intertraktoj celas du aferojn: pacon kaj sendependan palestinan ŝtaton. Mi cerbumis pri kiel tiuj du aferoj estas ligitaj al unu la alia.

Ĉu estiĝo de sendependa palestina ŝtato signifus ke en la regiono estiĝu paco? Ne necese. Nu, ĉu firma paco estas premiso por la estiĝo de sendependa palestina ŝtato?

Mi pensas ke firma paco estas premiso por estiĝo de sendependa palestina ŝtato. Estiĝo de sendependa palestina ŝtato per si mem ne signifus ke en la regiono estiĝus firma kaj daŭra paco.

Kio do devas okazi por ke firma kaj daŭra paco povus esti atingita?

La plej granda malhelpaĵo al paciĝo estas ke la palestinaj estroj ne akceptas Israelon kiel judan ŝtaton. Tio signifas ankaŭ ke ili – almenaŭ parto de ili – ne akceptas ian ajn judan ĉeeston en Mezoriento. La palestinaj estroj tamen devas akcepti ke judoj ĉeestas en Mezoriento kaj ili devas akcepti Israelon kiel judan ŝtaton. Sen tia akcepto paco ne povas esti atingita.

Dua granda malhelpaĵo al paciĝo estas la perforto uzata de palestinanoj. Tio estas la teroremularo kiu troviĝas inter la palestinanoj. La palestinaj estroj devas cedi ĉiujn perfortaĵojn kaj kontraŭlabori ĉiun perfortemon. Sen tia cedo paco ne estas atingebla.

Kion do Israelo devas fari?

Israelo sopiras al paco. Israelo dum longa tempo aspiris, deziris kaj atendis pacon kaj la lando faris multe por krei premisojn por paciĝo. Fina interkonsento estas nur atingebla per intertraktoj. Israelo pretas intertrakti kaj Israelo ankaŭ pretas fari cedojn por atingi finan, firman kaj daŭran pacon.

Oni tamen memoru ke ambaŭ flankoj devas fari paŝojn por ke paco povus esti atingita. Devus esti modere diri ke la plej grandaj paŝoj estas farendaj en la palestina flanko: akceptado de Israelo kiel juda ŝtato kaj cedo de ĉiu perfortemo.

Tio estis ĝis nun la israela-palestina konflikto, sed ni memoru ke troviĝas aliaj defioj en la regiono. Tio estas la konfliktoj inter Israelo kaj ties najbarlandoj – la israela-araba konflikto. Israelo nur havas packontrakton kun Egiptio kaj Jordanio. Ankaŭ rilate al tio estas tiel ke la estroj de la najbaraj landoj de Israelo ne akceptas ian ajn judan ĉeeston en Mezoriento. Tamen tiuj estroj ankaŭ devas akcepti Israelon kiel judan ŝtaton, samkiel la palestinaj estroj devas tion fari. Sen tia akcepto paco inter Israelo kaj ties najbaraj landoj ne povas esti atingita.

Gravaj minacoj kontraŭ Israelo el la najbaraj landoj de Israelo estas Hizbulaho en la nordo, kiu havas dekmilojn da raketoj. En la oriento minacas Irano, kiu plej verŝajne celas produkti nukleajn armilojn kaj kies prezidanto elbuŝigis ke Israelo devus esti forviŝita el la mondomapo.

Krom tiuj ĉi minacoj ankaŭ Hamaso kaj la ĉirkaŭ dek aliaj terororganizaĵoj en la Gaza-strio estas granda minaco kontraŭ Israelo. La teroristoj daŭre pafas raketojn kaj grenadojn en Israelon.

La nuna situacio do estas relative trankvila, sed en la regiono ne estas paco nek paca etoso. La minacoj de Hizbulaho kaj Irano estas severegaj por Israelo.

La situacio de la palestinanoj ne estas perfekta, sed ankaŭ ne tre malbona. La plejparto de la palestinanoj en Cisjordanio estas sub palestina memregado. En la Gaza-strio la situacio estas multe pli malbona, ĉar tie regas Hamaso.

Entute en la nuna situacio homoj ne grandakvante mortas aŭ suferas – kio estas bone. Sed oni memoru ke tumultoj povas kiam ajn ekflami en tiu ĉi regiono. Tamen oni atentu ke la militoj kiuj okazis dum la lastaj jaroj estis defendaj militoj fare de Israelo (la libana milito en la somero 2006 kaj la gazaa milito en la vintro 2008-2009). Oni memoru ke tiuj ĉi militoj estis kaŭzitaj de raketpafado fare de la malamikoj de Israelo kaj Israelo devis kompreneble defendi sin – kiel ĉiu ajn alia lando estus farinta en tia situacio.

La nuna relative trankvila situacio povas daŭri tiel longe kiel la malamikoj de Israelo ne minacas kaj atakas la landon. La situacio tamen entute estas severega kaj komplikega pro la nuklea minaco de Irano kaj la raketa minaco de Hizbulaho. La minaco de la palestina terorado estas eliminita – almenaŭ parte – per la sekurecaj aranĝoj fare de Israelo.

Paco ĉiam eblas, sed la vojo al fina, firma kaj daŭra paco en Mezoriento ŝajnas esti longa kaj malfacila. Israelo pretas paciĝi – kaj dum longa tempo faris multe por paciĝo – kaj dum longa tempo aspiris, deziris kaj atendis pacon. La paca mano de Israelo estas etendita, sed ĉu en la alia flanko sammaniere troviĝas paca mano etendita? Ŝajnas ke ne, ĉar la malamikoj de Israelo ne akceptas la judan ĉeeston en Mezoriento. Tiel longe kiel ili ne tion akceptos, Israelo ne trovos pacan manon etenditan en la alia flanko, ĉar premiso al paciĝo estas ke la packumpanoj akceptas la ekziston de unu la alia. La malakcepto de la juda ĉeesto en Mezoriento estas la fundamenta problemo en la konflikto inter Israelo kaj ties malamikoj. Tial la unua paŝo al paciĝo estas ke ili akceptus la judan ĉeeston en Mezoriento. Sen tiu akcepto paco neniam atingeblas.

Kiam tiu ĉi akcepto estas farita, la ceteraj solvendaĵoj tutcerte solveblas per intertraktoj. Oni ja antaŭe atingis pacon en aliaj malfacilaj konfliktoj. Tamen en tiuj konfliktoj la packumpanoj akceptis la ekziston de unu la alia. Tial la malamikoj de Israelo akceptu ke en Mezoriento troviĝas juda ŝtato – Israelo. La judoj kaj la araboj estas fratoj. La judoj apartenas al Mezoriento, ĉar ili devenas el tie. La araboj do bonvenigu siajn fratojn kiuj “revenis hejmen” – post dumiljara diasporo ĉirkaŭ la mondo. Nur tia bonvenigo povas fini la longan kaj sangan konflikton en Mezoriento. La paca mano de Israelo estas etendita – kaj estis etendita ekde la komenco. Ĉu la araboj akceptos la revenon de siaj fratoj?

Kion vi pensas pri la konflikto inter Israelo kaj ties malamikoj, kara leganto?
Kio laŭ vi estas la kaŭzo de la konflikto kaj kiel la konflikto solveblas?

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe:
miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity.
Listo de ĉiuj artikoloj.

Kiu deziras pacon, kiu provokas?

5 Aŭgusto 2010

Dum la lastaj tagoj okazis tri malobservoj de la limoj de Israelo.

Vendrede la 30-an de julio raketo trafis Aŝkelon. La eksplodo detruis veturilojn kaj damaĝis konstruaĵojn, sed ne vundiĝis homoj.

Lunde la 2-an de aŭgusto ses raketoj estis pafitaj el Sinajo, Egiptio. Du raketoj surteriĝis ene de la limoj de la israela urbo Ejlato. Unu raketo surteriĝis en Akabo, Jordanio, proksime de hotelo. Unu homo mortis kaj tri vundiĝis.

Marde la 3-an de aŭgusto la libana armeo atakis la armeon de Israelo, kiam la israela armeo faris laŭrutinan operacion ene de israela teritorio. Mortis unu armeano kaj vundiĝis unu alia.

Esencaj demandoj estas:

Kiu deziras pacon? Kiu provokas?

Tiel komenciĝis ĉiu milito inter Israelo kaj ties malamikoj. Se tiuj ĉi plej lastaj provokoj plievoluiĝos kaj Israelo estos devanta sin defendi pli grandskale, memoru la sekvan: Israelo ne estas tiu kiu komencis militi!

Bedaŭrinde Israelo estas ĉiufoje kulpigita pro “uzado de misproporcia perforto” kiam la lando defendas sin. Post la gaza-stria milito dum la vintro 2008-2009 Israelo ricevis plej multe da kondamnoj pro la milito, kvankam Hamas estis tiu kiu komencis militi. Miloj da raketoj kaj grenadoj pluvis en suda Israelo. Tial Israelo devis sin defendi. Direndas ke kiu ajn lando agadus en la sama maniero estante sub tia minaco.

Israelo ne deziras militi. Israelo deziras paciĝon. Sed ŝajnas ke la malamikoj de Israelo nur volas provoki. Dum la lastaj tagoj okazis tri provokoj, el tri diversaj direktoj. Kion nun faras UN? Nenion.

Tio estas la konflikto Israela-Palestina.

Pliaj informoj en la angla:
Don’t Test Us, Netanyahu Tells Lebanon and Hamas

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe:
miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity.
Listo de ĉiuj artikoloj.

Tells Lebanon and Hamas

Sola kaj ignorata Israelo

19 Julio 2010

  • Palestinaj teroristoj pafis raketojn kaj grenadojn el la Gaza-strio en Israelon ekde jaro 2000.
  • Ekde jaro 2001 ĝis januaro 2009 pli ol 8600 raketoj estis pafataj. Tio estas 8600 malobservoj de la homaj rajtoj.
  • Sderot estas urbo kiu grave suferis de la terorismo. Dek tri loĝantoj estis mortigitaj kaj centoj estis vunditaj.
  • Ekde la mezo de junio 2007 al la mezo de februaro 2008, 771 raketoj kaj 857 grenadoj estis pafataj en Sderoton kaj la okcidentan Negevon, meznombre po tri aŭ kvar tage.
  • La registaro de Israelo establis alarmsistemon kiu avertas la loĝantojn pri raketoj. Post la alarmo oni en Sderot havas nur 15 sekundojn por atingi ŝirmilon.
  • En majo 2007 signifa kresko de la atakoj kaŭzis ke oni evakuis milojn da loĝantoj.
  • Domoj kaj hejmoj en Israelo normale estas provizitaj per bombŝirmiloj. Tio klarigas la relative malaltan nombron de mortintoj kaj vunditoj.
  • En marto 2008 la registaro de Israelo metis 120 fortikigitajn bushaltejojn sur la stratojn en Sderot.
  • La teroristoj ĉefe atakis kiam la infanoj iris al la lernejo en la mateno kaj kiam ili reiris hejmen posttagmeze.
  • Pro la daŭra minaco de raketatakoj ĉiuj lernejoj estis fortikigitaj.
  • La daŭra pafado de 8600 raketoj ne vekis multe da atento en la amaskomunikiloj tra la mondo.
  • Israelo klopodis solvi la problemojn diplomatie. Ekzemple estis dekduo da leteroj senditaj al UN.
  • Ĉiu lando havas la rajton kaj la devon defendi siajn civitanojn – ankaŭ Israelo.
  • Dum la vintro 2008-2009 Israelo militis kontraŭ la teroristoj. Tiu ĉi milita operacio vekis multan atenton kaj ĝi estis vaste kritikata.
  • Israelo estas sola kaj ignorata kiam ĝi estas atakata de raketoj, sed la tagon kiam la lando sin defendas la mondo vekiĝas por kritikado kaj juĝado. Israelon oni traktas maljuste kaj malegale.

Fontoj:
Vikipedio: Palestinian rocket attacks on Israel
Vikipedio: Sderot
The Operation in Gaza – Factual and Legal Aspects

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe:
miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity.
Listo de ĉiuj artikoloj.

Kiel Israelo sentas sin

17 Julio 2010

Spektinda, kortuŝa filmeto:

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe:
miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity.
Listo de ĉiuj artikoloj.

La daŭra palestina terorismo: 5 mortintoj kaj 232 vunditaj dum 6 monatoj

6 Julio 2010

La Yeshanews.com retpaĝaro faris detalan resumon pri la palestina terorismo kontraŭ israelanoj dum la unuaj ses monatoj en jaro 2010. La bildo ne estas tiel serena kiel rapida, unuopa okulumo de ĵurnaloj aŭ eĉ detala trarigardo povas doni.

Mallonge, kvin homoj – civila tajlanda laboristo, policisto kaj tri soldatoj – estis murditaj kaj unu soldato estis mortigita pro amika pafo. Du israelanoj estis grave vunditaj, naŭ estis modere vunditaj kaj 232 estis negrave vunditaj en teroratakoj aŭ batalante kontraŭ teroristoj.

Tute 139 raketoj estis pafitaj dum la ses monatoj, 130 araboj kun tranĉiloj estis arestitaj, el kiuj 22 koncedis intenci plenumi teroratakon. Estis 60 pafilaj atakoj, bomboj, pafitaj misiloj kaj klopodoj perforte penetri la limbarilon de la Gaza-strio.

Estis tri dokumentitaj atakoj en kiuj arabaj aŭtistoj klopodis surveturi israelanojn en Judeo, Samario kaj Jerusalemo; kvar homoj estis negrave vunditaj. Aliajn tiajn atakojn oni suspektis, sed ĝis nun ne pruviĝis.

Tridek ok bomboj estis malkovritaj tra Judeo kaj Samario, 218 homoj estis vunditaj en ŝtonatakoj kaj araba perforto, inklude 56 civiluloj, el kiuj tri infanoj.

Dum tiu ĉi periodo la israela aerarmeo atakis ok armiltunelojn, unu armilfabrikon, kvar terorbazojn, kvar municiajn deponejojn kaj tri terorĉelojn sin okupantajn pri raketpafado. Tute 12 teroristoj estis mortigitaj kaj unu estis grave vundita. La israela mararmeo mortigis ses teroristojn planantajn ataki de la maro kaj entute tri teroraj enpenetroj estis malebligitaj.

Almenaŭ ses incidentoj kontraŭ tombejoj estis dokumentitaj, inklude tri kontraŭ la antikva juda tombejo en Hebron kaj la detruo de 23 tomboŝtonoj sur la Olivarba monto.

Traduko el la angla: IsraelNationalNews.com

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe:
miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity.
Listo de ĉiuj artikoloj.

Nia strangega mondo

22 Junio 2010

En tiuj tagoj en nia mondo lando planas defii alian landon. Defion farita de lando kontraŭ alia lando oni normale konsideras malbona kaj kondamninda. Tial similaj planoj ĝenerale kaŭzas reagojn en la mondo. Tamen en tiu ĉi kazo neniaj reagoj estiĝas. La mondo silentas. Ŝajnas ke tiu ĉi plano de defio kaŭzas neniajn ajn reagojn en la mondo. Kial? Verŝajne ĉar temas pri Israelo. Libano preparas sendi ŝipon kun helpaĵoj al la Gaza-strio. Ne estas malbone aŭ malpermesite transporti helpaĵojn en la Gaza-strion, sed oni ne povas transporti ilin rekte en la Gaza-strion. Kial? Ĉar tie estas mara blokado. Kial? Ĉar Israelo estas en armita konflikto kun Hamas, kiu estas terorista organizaĵo.

Libano do planas defii Israelon. Defion de lando kontraŭ alia lando oni normale konsideras malbona kaj kondamninda. Tamen en tiu ĉi kazo la mondo silentas. Kial? Verŝajne ĉar temas pri Israelo. Ne estas novaĵo ke oni pritraktas Israelon maljuste kaj alimaniere ol aliajn landojn. Tio vere ne estas novaĵo. Normale la mondo forte reagas se lando planas defii alian landon, sed en tiu ĉi kazo nenio okazas. La mondo silentas kaj Israelo estas lasita sola. Estas severa afero ke lando defias alian landon. Sed en tiu ĉi kazo oni agas kvazaŭ nenio malbona okazas.

Ehud Barak, la israela ministro de defendo, klarigis al la libana registaro ke ĝi havas la respondecon pri la ŝipoj lasantaj la libanajn havenojn, ĉar estas klare ke la ŝipoj intencas defii la maran blokadon. Ehud Barak ankaŭ avertis la libanan registaron kaj klarigis ke ĝi devas malhelpi armilojn veni sur la ŝipon, ĉar ili povus konduki al perforta kaj danĝera konfronto se la ŝipo rifuzas veni en Aŝdodon.

Se temus pri alia lando, la mondo kondamnus la planojn. Sed en tiu ĉi kazo temas pri Israelo. Libano tiel planas defii Israelon, sed nenio okazas. La mondo tute silentas. Sed atendu la tagon kiam Israelo haltigas la ŝipon. Mi vetas ke la mondo reagos tiun tagon! Oni rajtas defii kaj provoki Israelon, sed Israelo ne rajtas sin defendi… Tio estas la sama, ordinara kaj kutima ŝablono.

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe:
miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity.
Listo de ĉiuj artikoloj.