Mito: ”UNIFIL konservis la pacon en suda Libano”

Faktoj

En 1978 la Konsilio de Sekureco de UN ratifis la rezoluciojn 425 kaj 426 kiuj alvokis al Israelo fortiriĝi el libana teritorio kaj al la kreado de UN-taĉmento ”por konfirmi la fortiriĝon de israelaj taĉmentoj, restarigi internacian pacon kaj sekurecon kaj helpi la registaron de Libano certigi la restarigon de ties efektiva aŭtoritato en la regiono.”

La UN-taĉmento en Libano (UNIFIL) estas postenigita en suda Libano ekde jaro 1978. Ekde la alveno la tasko de UNIFIL estis malhelpi atakojn kontraŭ Israelo, subteni la libanan registaron kaj konservi pacon en tumultema regiono kiu estis superregata de terororganizaĵoj kaj kvazaŭmilitistaj taĉmentoj kiel OLP (Organizo por Liberigo de Palestino), la Armeo de Suda Libano kaj Hizbulaho. Dum la pli granda parto de ĝia historio UNIFIL aŭ fiaskis preventi konfliktojn aŭ silente apudstaris kiam teroristoj starigis armilejojn kiuj ebligis ilin komenci aŭ rekomenci intensajn atakojn kontraŭ Israelo. Sub la ”gardanta” okulo de UNIFIL suda Libano funkciis kiel preparejo por teroratakoj kontraŭ Israelo, kiuj kaŭzis du militojn kiuj povis esti malhelpitaj se la pacgardistoj estus farintaj sian laboron.

Post la milito en 2006, provokita de atakoj fare de Hizbulaho kontraŭ Israelo kaj la forkapto de tri el siaj soldatoj, la fiasko de UNIFIL evidentiĝis al ĉiuj. Prefere ol forlasi la ideon pri sendenta internacia taĉmento por konservi la pacon UN tamen decidis dungi similan taĉmenton kun iom pligrandigita tasko. Pase la rezolucio 1701 de la Konsilio de Sekureco de la Unuiĝintaj Nacioj, UN postulis pli grandan UNIFIL-taĉmenton ĝis 15 000 trupoj. Denove unu fojon oni promesis al Israelo ke ĝia sekureco estus plibonigita. Usonaj oficistoj diris ke Libano bezonus “fortikan” taĉmenton preventi Hizbulahon reestabli sin proksime al la bordoj de Israelo kaj preventi la teroristojn esti rearmitaj fare de Sirio kaj Irano. UN ankaŭ recertigis sian insiston ke Hizbulaho estu malarmita kaj ke la nura taĉmento kun armiloj estu la oficiala Libana Armeo.

Kvar jarojn poste estas denove evidente ke UNIFIL ne nur estas fiaskanta en sia tasko, ĝi povas esti faranta ekzakte la kontraŭon de pacgardado eblante Hizbulahon fariĝi eĉ pli granda minaco al la stabileco de Libano kaj al Israelo ol ĝi estis antaŭ 2006. Fakte hodiaŭ Hizbulaho estas pli bone armita ol iam antaŭe. En oktobro 2009 la israela sekureca servo taksis ke Hizbulaho enmagazenigis inter 40 000 kaj 80 000 raketojn kaj misilojn por uzado kontraŭ Israelo. En aprilo 2010 la usona ministro pri defendo Robert Gates asertis ke “Sirio kaj Irano provizas Hizbulahon per tiel multaj raketoj ke ili estas ĉe la punkto ke ili havas pli da misiloj ol la plejparto de la registaroj en la mondo”. UNIFIL operaciis tiel malkapable ke la situacio en suda Libano estas pli danĝera kaj eksplodema ol ĝi iam estis. Sub ĝia gardado Hizbulaho kreskis de malgranda kaj difektita terororganizaĵo en militistan taĉmenton kiu asistigis la libanan registaron kaj estas kreskanta minaco kontraŭ Israelo.

UNIFIL pruvis sin mem tiel tragike malkapabla ke ĝi estas nepova gardi eĉ la civilan loĝantaron. La 3-an de julio 2010 franca patrolo de UNIFIL-pacgardistoj estis malarmitaj de lokaj vilaĝanoj armitaj per nuraj ŝtonoj, bastonoj kaj ovoj. Tio evidente ne estas neordinara okazaĵo en Libano. Se pacgarda taĉmento de UN ne povas sin defendi kontraŭ aro da lokaj vilaĝanoj portantaj nenion pli fortikan ol bastonojn kaj ŝtonojn, kiel ni povas atendi ke ĝi venku kontraŭ la plej bone armita terororganizaĵo en la mondo?

Tradukita el la angla: Myth: “UNIFIL has kept the peace in southern Lebanon”

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe:
miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity.
Listo de ĉiuj artikoloj.

Faktoj

En 1978 la Konsilio de Sekureco de UN ratifis la rezoluciojn 425 kaj 426 kiuj admonis Israelon fortiriĝi el libana teritorio kaj la kreadon de UN-taĉmento ”por konfirmi la fortiriĝon de israelaj taĉmentoj, restarigi internacian pacon kaj sekurecon kaj helpi la registaron de Libano certigi la restarigon de ties efektiva aŭtoritato en la regiono.”

La UN-taĉmento en Libano (UNIFIL) estas postenigita en suda Libano ekde jaro 1978. Ekde la alveno la tasko de UNIFIL estis malhelpi atakojn kontraŭ Israelo, subteni la libanan registaron kaj konservi pacon en tumultema regiono kiu estis superregata de terororganizaĵoj kaj kvazaŭmilitistaj taĉmentoj kiel OLP (Organizo por Liberigo de Palestino), la Armeo de Suda Libano kaj Hizbulaho. Dum la pli granda parto de ĝia historio UNIFIL aŭ fiaskis preventi konfliktojn aŭ silente apudstaris kiam teroristoj starigis armilejojn kiuj ebligis ilin komenci aŭ rekomenci intensajn atakojn kontraŭ Israelo. Sub la ”gardanta” okulo de UNIFIL suda Libano funkciis kiel preparejo por teroratakoj kontraŭ Israelo, kiuj kaŭzis du militojn kiuj povis esti eviteblaj se la pacgardistoj estus farintaj sian laboron.

Post la milito en 2006, provokita de atakoj fare de Hizbulaho kontraŭ Israelo kaj la forkapto de tri el siaj soldatoj, la fiasko de UNIFIL evidentiĝis al ĉiuj. Prefere ol forlasi la ideon pri sendenta internacia taĉmento por konservi la pacon UN tamen decidis dungi similan taĉmenton kun iom pligrandigita tasko. Pase la rezolucio 1701 de la Konsilio de Sekureco de la Unuiĝintaj Nacioj, la UN postulis pli grandan UNIFIL-taĉmenton ĝis 15 000 trupoj. Denove unu fojon oni promesis al Israelo ke ĝia sekureco estus plibonigita. Usonaj oficistoj diris ke Libano bezonus “fortikan” taĉmenton preventi Hizbulahon reestabli sin proksime al la bordoj de Israelo kaj preventi la teroristojn esti rearmitaj fare de Sirio kaj Irano. La UN ankaŭ recertigis sian insiston ke Hizbulaho estu malarmita kaj ke la nura taĉmento kun armiloj estu la oficiala Libana Armeo. 

Kvar jaroj poste estas denove evidente ke UNIFIL ne nur estas fiaskanta en sia tasko, ĝi povas esti faranta ekzakte la kontraŭon de pacgardado eblante Hizbulahon fariĝi eĉ pli granda minaco al la stabileco de Libano kaj al Israelo ol ĝi estis antaŭ 2006. Fakte hodiaŭ Hizbulaho estas pli bone armita ol iam antaŭe. En oktobro 2009,la israela sekureca servo taksis ke Hizbulaho enmagazenigis inter 40 000 kaj 80 000 raketojn kaj misilojn por uzado kontraŭ Israelo. En aprilo 2010 usona ministro pri defendo Robert Gates asertis ke “Sirio kaj Irano provizas Hizbulahon per tiel multaj raketoj ke ili estas ĉe la punkto ke ili havas pli da misiloj ol la plejparto de la registaroj en la mondo”. UNIFIL operaciis tiel malkapable ke la situacio en suda Libano estas pli danĝera kaj eksplodema ol ĝi iam estis. Sub ĝia gardo Hizbulaho kreskis de malgranda kaj difektita terororganizaĵo en militistan taĉmenton kiu asistigis la libanan registaron kaj estas kreskanta minaco kontraŭ Israelo.

UNIFIL pruvis sin mem tiel tragike malkapabla ke ĝi estas nepova gardi eĉ la civilan loĝantaron. La 3-an de julio 2010 franca patrolo de UNIFIL-pacgardistoj estis malarmitaj de lokaj vilaĝanoj armitaj per nuraj ŝtonoj, bastonoj kaj ovoj. Tio evidente ne estas neordinara okazaĵo en Libano. Se pacgarda taĉmento de UN ne povas sin defendi kontraŭ aro da lokaj vilaĝanoj portantaj nenion pli fortikan ol bastonojn kaj ŝtonojn, kiel ni povas atendi ke ĝi venku kontraŭ la plej bone armita terororganizaĵo en la mondo?

Tradukita el la angla: Myth: “UNIFIL has kept the peace in southern Lebanon”
http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/myths2/exclusives.html#a131

Kial mi blogas pri Israelo?

Troviĝas ŝablono ke kiam Israelo sin defendas oni emas kritiki kaj pridubi la landon pri tio. Kompreneble oni rajtas kritiki kaj pridubi Israelon, sed tio devas okazi surbaze de la samaj principoj laŭ kiuj oni kritikas aliajn landojn. Sed tiel ne estas.

Dum la kvin lastaj jaroj estis tri okazaĵoj kiam oni malĝuste kaj maljuste kritikis kaj pridubis Israelon: la milito en Libano en la somero 2006, la milito en la Gaza-strio en la vintro 2008-2009 kaj la okazaĵoj lige kun la ŝiparo al la Gaza-strio en majo ĉi-jare.

En ĉiuj tiuj tri kazoj oni kritikis Israelon interalie pri uzado de misproporcia perforto kaj troigita perforto. Nu, oni rajtas kritiki kaj pridubi la agadojn de Israelo. Tio ne estas problemo tiel longe kiel oni kritikas kaj pridubas Israelon surbaze de la samaj principoj laŭ kiuj oni kritikas aliajn landojn. La problemo tamen estas ke la internacia komunumo, la mondaj estroj kaj politikistoj, ŝajnas esti pli emaj kritiki la defendajn operaciojn de Israelo ol tiujn kiuj atakas kaj minacas Israelon.

En la somero 2006 Israelo ne estis tiu kiu komencis la militon. Ĝin komencis Hizbulaho, kiu estas terororganizaĵo. Ĝi ekpafis raketojn en Israelon. Israelo devis defendi sin – kiel farus ĉiu ajn alia sinrespektanta demokratia lando estante en simila situacio.

En la vintro 2008-2009 Israelo ankaŭ ne komencis la militon. En tiu ĉi kazo Hamaso kaj pluraj aliaj terororganizaĵoj estis pafantaj milojn da raketoj kaj grenadoj en Israelon. Tio estis fakte okazanta dum multaj jaroj. Ankaŭ en tiu ĉi kazo Israelo defendis sin, kiel – denove – ĉiu ajn alia sinrespektanta demokratia lando farus estante en simila situacio.

En majo ĉi-jare ŝajnpacistoj alproksimiĝis al la bordo de la Gaza-strio. Ili intencis trapasi la maran blokadon kiun Israelo starigas. Israelo ne starigas ĝin por turmenti la palestinanojn, sed por malhelpi al la teroristoj tiel ke ili ne povas havigi armilojn. Israelo estas en milito kun Hamaso, kiu estas terororganizaĵo kaj regas la Gaza-strion.

Israelo klopodis konvinki la ŝipestrarojn stiri la ŝipojn al Aŝdod anstataŭ ol al la Gaza-strio. La ŝipestraroj prifajfis tion kaj israelaj soldatoj devis surferdekiĝi por alparoli la ŝipanojn. La “pacistoj” atendis armitaj kun tranĉiloj kaj feraj tuberoj en siaj manoj. Tiuj ĉi armiloj ne sufiĉis, sed ili prenis la pafilojn de la israelaj soldatoj por pafi al la soldatoj. Ĉiuj devus scii kiel tio finiĝis.

En tiu ĉi kazo: kiu defiis la maran blokadon? Kiu estis armita kun tranĉiloj kaj feraj tuberoj en siaj manoj? Kiu prenis la pafilojn de la israelaj soldatoj por pafi kiujn? Kiu atakis, kiu sin defendis?

En ĉiuj tiuj ĉi tri kazoj oni kritikis Israelon interalie pri uzado de misproporcia perforto kaj troigita perforto. Sed kiel farus alia lando kiu estus en simila situacio? Kiel farus lando kiu estus atakata per miloj da raketoj kaj grenadoj? Ĉu vere tiu lando senage spektus kiam raketoj pluvas sur la kapojn de infanoj, gejunuloj, virinoj, viroj kaj gemaljunuloj? Tutcerte ne.

Ĉiu ajn alia lando, estante en simila situacio, estus aganta sammaniere kiel Israelo en tiuj ĉi tri kazoj.

Kompreneble oni devas analizi kaj kritike pripensi la israelajn defendajn agojn. Tio estas tute normale en demokratiaj landoj. Tamen la kritiko kontraŭ Israelo pri uzado de misproporcia perforto kaj troigita perforto estas absurda kiam oni konsideras ke la atakantoj de Israelo ne estis sammaniere kritikataj. Absurde estas ankaŭ ke la mondo nenion diris antaŭ ol Israelo sin defendis. Kie estis la kritikaj voĉoj kiam Hizbulaho provizis sin per raketoj? Kie estis la voĉoj kiam Hamaso faris la samon?

Kiel jam dirite: oni rajtas kritiki ankaŭ Israelon tiel longe kiel oni faras tion surbaze de la samaj principoj laŭ kiuj oni kritikas aliajn landojn. La situacio tamen fariĝas tre absurda kiam oni en tiuj ĉi tri kazoj kritikis Israelon pri uzado de misproporcia perforto kaj troigita perforto, konsiderante ke la atakantoj preparis sin longe antaŭ Israelo sin devis defendi. Krome la raket- kaj grenadatakoj el la Gaza-strio daŭris dum ok jaroj. Israelo estis povanta defendi sin antaŭe, sed klopodis unue solvi la situacion senmilite.

Oni ne ĝuste kaj juste traktas Israelon. Tio estas tute evidente. Post la libana milito en 2006 Hizbulaho denove provizis sin per raketoj kaj disponas hodiaŭ pri dekmiloj da ili. Kie estas la kritikaj voĉoj?

Hizbulaho ne senkaŭze sin provizas per raketoj. La organizaĵo provizas sin per raketoj por ke iun tagon pafi “simiojn kaj porkojn” (tiel ili priskribas judojn) per la raketoj. Kie estas la kritikaj voĉoj?

La tagon kiam tiuj ĉi dekmiloj da raketoj ekpluvas en norda Israelo, la lando devas sin defendi. Samkiel en 2006. Tiam Israelo estis kritikata pro uzado de misproporcia perforto kaj troigita perforto kaj plej verŝajne Israelo estos akuzita sammaniere la tagon kiam Hizbulaho denove ekpafas.

Oni ne ĝuste kaj juste traktas Israelon.

Tial mi blogas pri tiu lando.

Mi ĝis nun aperigis 39 artikolojn. Tiu ĉi artikolo estas la 40-a. Mi faris liston de ĉiuj artikoloj en la blogo de WordPress: miajpripensadoj.wordpress.com/listo-de-ciuj-artikoloj.

Por havigi ian bazan konscion pri la situacio kiu estas inter Israelo kaj ties malamikoj mi rekomendas ekz. la artikolon “Relativa trankvilo – sed ne paco”. Ĝi havas la numeron 32 en la listo.

Bonan legadon al ĉiuj!

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe:
miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity.
Listo de ĉiuj artikoloj.

Interparolo de du homoj pri paciĝo en Mezoriento…

— Do vi celas ke ekestu paco se Israelo retiriĝos al la landlimoj de 1967. Tiel oni atingus pacon kun Sirio, Libano kaj Sauda Arabio kaj la palestina afero estu principe solvita?!

— Tre ĝuste…

— Hmmmm, sed se tiel estas, ĉu vi povas klarigi kial en tiu okazo la arabaj ŝtatoj atakis Israelon en jaro 1967? Tiam ja Israelo estis malantaŭ la landlimoj de 1967. Se la araboj estis kontentaj kun tiuj landlimoj, kial la egipta prezidanto Nasser diris en radioparolo la 27-an de majo 1967 (la 5-an de junio la milito eksplodis), “Nia ĉefa celo estas la ekstermo de Israelo…”

Fonto: Israel — älskat hatobjekt!

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe:
miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity.
Listo de ĉiuj artikoloj.

Relativa trankvilo – sed ne paco

Pri kio temas la israela-palestina konflikto, kiu ŝajnas esti eterna kaj tre malfacile solvebla? Kio estas la problemo?

Pri tio oni fakte povas sin demandi.

La nuntempa situacio ŝajnas esti relative trankvila – sed en la regiono ne estas paca etoso. Cerbumante pri la konflikto antaŭ kelkaj tagoj, mi pensis pri la ĵus komenciĝintaj intertraktoj. La intertraktoj celas du aferojn: pacon kaj sendependan palestinan ŝtaton. Mi cerbumis pri kiel tiuj du aferoj estas ligitaj al unu la alia.

Ĉu estiĝo de sendependa palestina ŝtato signifus ke en la regiono estiĝu paco? Ne necese. Nu, ĉu firma paco estas premiso por la estiĝo de sendependa palestina ŝtato?

Mi pensas ke firma paco estas premiso por estiĝo de sendependa palestina ŝtato. Estiĝo de sendependa palestina ŝtato per si mem ne signifus ke en la regiono estiĝus firma kaj daŭra paco.

Kio do devas okazi por ke firma kaj daŭra paco povus esti atingita?

La plej granda malhelpaĵo al paciĝo estas ke la palestinaj estroj ne akceptas Israelon kiel judan ŝtaton. Tio signifas ankaŭ ke ili – almenaŭ parto de ili – ne akceptas ian ajn judan ĉeeston en Mezoriento. La palestinaj estroj tamen devas akcepti ke judoj ĉeestas en Mezoriento kaj ili devas akcepti Israelon kiel judan ŝtaton. Sen tia akcepto paco ne povas esti atingita.

Dua granda malhelpaĵo al paciĝo estas la perforto uzata de palestinanoj. Tio estas la teroremularo kiu troviĝas inter la palestinanoj. La palestinaj estroj devas cedi ĉiujn perfortaĵojn kaj kontraŭlabori ĉiun perfortemon. Sen tia cedo paco ne estas atingebla.

Kion do Israelo devas fari?

Israelo sopiras al paco. Israelo dum longa tempo aspiris, deziris kaj atendis pacon kaj la lando faris multe por krei premisojn por paciĝo. Fina interkonsento estas nur atingebla per intertraktoj. Israelo pretas intertrakti kaj Israelo ankaŭ pretas fari cedojn por atingi finan, firman kaj daŭran pacon.

Oni tamen memoru ke ambaŭ flankoj devas fari paŝojn por ke paco povus esti atingita. Devus esti modere diri ke la plej grandaj paŝoj estas farendaj en la palestina flanko: akceptado de Israelo kiel juda ŝtato kaj cedo de ĉiu perfortemo.

Tio estis ĝis nun la israela-palestina konflikto, sed ni memoru ke troviĝas aliaj defioj en la regiono. Tio estas la konfliktoj inter Israelo kaj ties najbarlandoj – la israela-araba konflikto. Israelo nur havas packontrakton kun Egiptio kaj Jordanio. Ankaŭ rilate al tio estas tiel ke la estroj de la najbaraj landoj de Israelo ne akceptas ian ajn judan ĉeeston en Mezoriento. Tamen tiuj estroj ankaŭ devas akcepti Israelon kiel judan ŝtaton, samkiel la palestinaj estroj devas tion fari. Sen tia akcepto paco inter Israelo kaj ties najbaraj landoj ne povas esti atingita.

Gravaj minacoj kontraŭ Israelo el la najbaraj landoj de Israelo estas Hizbulaho en la nordo, kiu havas dekmilojn da raketoj. En la oriento minacas Irano, kiu plej verŝajne celas produkti nukleajn armilojn kaj kies prezidanto elbuŝigis ke Israelo devus esti forviŝita el la mondomapo.

Krom tiuj ĉi minacoj ankaŭ Hamaso kaj la ĉirkaŭ dek aliaj terororganizaĵoj en la Gaza-strio estas granda minaco kontraŭ Israelo. La teroristoj daŭre pafas raketojn kaj grenadojn en Israelon.

La nuna situacio do estas relative trankvila, sed en la regiono ne estas paco nek paca etoso. La minacoj de Hizbulaho kaj Irano estas severegaj por Israelo.

La situacio de la palestinanoj ne estas perfekta, sed ankaŭ ne tre malbona. La plejparto de la palestinanoj en Cisjordanio estas sub palestina memregado. En la Gaza-strio la situacio estas multe pli malbona, ĉar tie regas Hamaso.

Entute en la nuna situacio homoj ne grandakvante mortas aŭ suferas – kio estas bone. Sed oni memoru ke tumultoj povas kiam ajn ekflami en tiu ĉi regiono. Tamen oni atentu ke la militoj kiuj okazis dum la lastaj jaroj estis defendaj militoj fare de Israelo (la libana milito en la somero 2006 kaj la gazaa milito en la vintro 2008-2009). Oni memoru ke tiuj ĉi militoj estis kaŭzitaj de raketpafado fare de la malamikoj de Israelo kaj Israelo devis kompreneble defendi sin – kiel ĉiu ajn alia lando estus farinta en tia situacio.

La nuna relative trankvila situacio povas daŭri tiel longe kiel la malamikoj de Israelo ne minacas kaj atakas la landon. La situacio tamen entute estas severega kaj komplikega pro la nuklea minaco de Irano kaj la raketa minaco de Hizbulaho. La minaco de la palestina terorado estas eliminita – almenaŭ parte – per la sekurecaj aranĝoj fare de Israelo.

Paco ĉiam eblas, sed la vojo al fina, firma kaj daŭra paco en Mezoriento ŝajnas esti longa kaj malfacila. Israelo pretas paciĝi – kaj dum longa tempo faris multe por paciĝo – kaj dum longa tempo aspiris, deziris kaj atendis pacon. La paca mano de Israelo estas etendita, sed ĉu en la alia flanko sammaniere troviĝas paca mano etendita? Ŝajnas ke ne, ĉar la malamikoj de Israelo ne akceptas la judan ĉeeston en Mezoriento. Tiel longe kiel ili ne tion akceptos, Israelo ne trovos pacan manon etenditan en la alia flanko, ĉar premiso al paciĝo estas ke la packumpanoj akceptas la ekziston de unu la alia. La malakcepto de la juda ĉeesto en Mezoriento estas la fundamenta problemo en la konflikto inter Israelo kaj ties malamikoj. Tial la unua paŝo al paciĝo estas ke ili akceptus la judan ĉeeston en Mezoriento. Sen tiu akcepto paco neniam atingeblas.

Kiam tiu ĉi akcepto estas farita, la ceteraj solvendaĵoj tutcerte solveblas per intertraktoj. Oni ja antaŭe atingis pacon en aliaj malfacilaj konfliktoj. Tamen en tiuj konfliktoj la packumpanoj akceptis la ekziston de unu la alia. Tial la malamikoj de Israelo akceptu ke en Mezoriento troviĝas juda ŝtato – Israelo. La judoj kaj la araboj estas fratoj. La judoj apartenas al Mezoriento, ĉar ili devenas el tie. La araboj do bonvenigu siajn fratojn kiuj “revenis hejmen” – post dumiljara diasporo ĉirkaŭ la mondo. Nur tia bonvenigo povas fini la longan kaj sangan konflikton en Mezoriento. La paca mano de Israelo estas etendita – kaj estis etendita ekde la komenco. Ĉu la araboj akceptos la revenon de siaj fratoj?

Kion vi pensas pri la konflikto inter Israelo kaj ties malamikoj, kara leganto?
Kio laŭ vi estas la kaŭzo de la konflikto kaj kiel la konflikto solveblas?

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe:
miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity.
Listo de ĉiuj artikoloj.

La sekurecaj konsideroj de Israelo

Parolante pri la konflikto inter Israelo kaj ties malamikoj oni devas konsideri la cirkonstancojn en kiuj Israelo estis kaj estas. La tuta konflikto devus esti unika. Neniu alia lando geografie tiel malgranda estis tiel multajn fojojn atakita de tiel multaj landoj. Israelo estis atakita en 1948, 1967 kaj 1973. Tiuj spertoj de Israelo postulis ke la lando devis fari aranĝojn rilatantajn al sekureco – samkiel ĉiu ajn alia lando farus estante en simila situacio.

La unua severa minaco kontraŭ Israelo okazis en 1948. Tuj post la sendependa deklarado Israelo estis atakita de siaj najbaraj landoj. Israelo venkis tiun ĉi militon. Du ĉefaj rezultoj de tiu ĉi milito estis ke Israelo konservis sian sendependon kaj ke proksimume 700 000 palestinaj araboj fuĝis.

Troviĝas tiuj kiuj opinias ke Israelo konscie forpelis la arabojn. Tamen la israela historiisto Benny Morris konkludis el siaj esploroj ke ne troviĝis ia ajn israela plano forpeli la araban loĝantaron. La opinioj pri Israelo varias kaj tial ankaŭ la opinioj pri la agadoj de Israelo varias. Oni tamen devas distingi inter opinioj kaj realaj historiaj faktoj. Kelkaj homoj opinias ke Israelo volis/volas pligrandiĝi kaj forpeli la araban loĝantaron aplikante kaŝitajn planojn. Kiel oni vidas tiujn aferojn dependas kompreneble de tio kiel oni vidas la judojn. Troviĝas kaj troviĝis tendencoj vidi la judojn kiel pli-malpli malicajn. Troviĝas kaj troviĝis ja ankaŭ klasikaj kontraŭjudismaj tendencoj laŭ kiuj la judoj havas malicajn kaŝitajn planojn, superregas la mondon ktp. Tia kontraŭjudisma pensmaniero povas ankaŭ transiĝi al kiel oni perceptas Israelon kiel landon kaj la agadojn de la judoj rilate al la estiĝo de Israelo kaj la defendaj operacioj de Israelo dum la historio de la lando. Ĉiuj homoj kompreneble rajtas posedi proprajn opiniojn ankaŭ pri tiuj ĉi aferoj, sed opinioj ke Israelo kaj la judoj estus iel malicaj, kaj tial estus uzantaj nemoralajn rimedojn, kiel ekz. kaŝitajn planojn, ne baziĝas sur realaĵoj. Ekzistas ankaŭ danĝero ke tiaj opinioj fariĝas kontraŭjudismaj, ĉar ili enhavas klasikajn kontraŭjudismajn prezentadojn.

Koncerne la palestinajn rifuĝintojn oni devas konsideri ke parto de la araboj dum longa tempo antaŭ la sendependiĝo de Israelo uzis perforton kontraŭ la juda komunumo en la kolonia mandato Palestino. Post la sendependiĝo de Israelo la najbaraj landoj atakis la landon. Oni devas konsideri ke tiu ĉi situacio – atakantaj arabaj najbarlandoj kaj batalema kaj ribelema araba loĝantaro kaj precipe la kombino de tiuj ĉi du aferoj – estis severega minaco kontraŭ la judoj en Palestino kaj ankaŭ kontraŭ la ekzisto de Israelo. Grava demando estas: kiajn rimedojn lando estas rajtigita fari en tiel severega situacio?

Konsiderende estas ankaŭ ke Israelo estas sufiĉe malgranda lando. Entute konsiderante ke la najbaraj landoj de Israelo ĉiuj samtempe atakis tiun ĉi sufiĉe malgrandan landon, kiu krome havis parte bataleman kaj ribeleman araban loĝantaron, devus esti memkompreneble ke Israelo ne havis aliajn alternativojn ol forpeli parton de la araba loĝantaro por garantii la estontan ekziston de juda komunumo en Palestino. Oni memoru ke Israelo ne forpelis la tutan araban loĝantaron, sed nur parton. Granda parto de la araba loĝantaro forlasis la teritorion pro la simpla kaŭzo ke estis milito, parto estis admonita de la arabaj estroj forlasi la teritorion kaj parto estis forpelita de la israela armeo.

Kiel mi jam diris: oni rajtas posedi proprajn opiniojn ankaŭ pri tiuj ĉi aferoj. La kaŭzo de la israela forpelo de parto de la araba loĝantaro estis tamen la sekureco. Opinioj ke la judoj celis atingi tion per nemoralaj rimedoj, kiel ekz. “kaŝitaj planoj”, ne baziĝas sur realaĵoj. Devus esti memkompreneble ke la judoj estis fervoraj ekhavi propran landon konsiderante la subpremadon, perforton, persekutadon, mistraktadon kaj eĉ amasbuĉadon kiujn la juda popolo devis fronti dum la historio. Ĉar kaj judoj kaj araboj havas rajtojn al tiu ĉi teritorio, ili devas vivi tie kune. Kiel ili tion devus fari estas afero pri kiu ambaŭ popoloj kune devas interkonsenti. Ni ankoraŭ – post pli ol 60 jaroj – estas sur tiu vojo.

La sekva fojo kiam Israelo estis severe minacata estis en jaro 1967. Tiam la najbaraj landoj de Israelo denove atakis la landon. Israelo transvivis ankaŭ tiun ĉi militon, kaj la defendado sukcesis tiel bone ke “novaj” teritorioj estis ekregitaj de Israelo. Ankaŭ tio estas objekto de viglaj debatoj kaj diskutoj, kaj precipe la motivo de la israela ekregado de tiuj “novaj” teritorioj estas grandskale pridiskutata kaj pridebatata. Ankaŭ rilate al tio troviĝas homoj kiuj pensas ke Israelo deziris pligrandiĝi kaj forpeli la araban loĝantaron per nemoralaj rimedoj kaj kaŝitaj planoj. La ĉefa kialo de la ekregado de tiuj ĉi teritorioj estis tamen denove la afero de sekureco. Oni ankaŭ konsideru ke Israelo ekhavis la regadon de tiuj teritorioj en defenda milito, ne en milito kiun ili mem lanĉis.

Sekvas anglalingva filmeto pri la sekurecaj konsideroj de Israelo. La filmeto estas spektinda kvankam oni ne komprenas la anglan, ĉar la grafiko donas bonan kaj klaran bildon pri la afero. Jen la filmeto kaj resumo en esperanto pri la aferoj prezentataj en la filmeto:

• Ĉiu nacio havas rajtojn al sindefendo kaj al sekuraj landlimoj.
• La distanco inter la Jordana Valo kaj la Mediteraneo estas nur 44 mejloj (70 km).
• Israelo havas rajtojn al sekuraj landlimoj laŭ la rezolucio 242.
• La Jordana Valo estas natura barilo inter Israelo kaj la najbaroj de Israelo. Por ke Israelo povus defendi sin, la lando devas regi la Jordanan Valon.
• Israelo devas regi la montokreston, ĉar el la montokresto eblas por la malamiko pafi raketojn sur gravajn celojn ene de Israelo en okazaĵo de milito.
• Se Israelo estus devigita retiriĝi al la armisticaj limoj de 1949 la distanco inter la limo kaj la Mediteraneo estus nur 9 mejloj (15 km), kiu estus neebla defendi. Tial Israelo devas regi la montokreston kaj senarmean palestinan ŝtaton.
• La larĝaj landlimoj de Israelo ebligas ke militaviadiloj povas superflugi la landon dum nur kvar minutoj.
• En malpli ol du minutoj malamika aviadilo povus penetri la aerspacon super la Jordana Valo kaj atingi Jerusalemon. Tial Israelo devas regi la aerspacon super Cisjordanio.
• Por ke Israelo povus defendi sin, la lando devas regi la ĉefvojojn.

Estas gravege memori ke Israelo deziras kaj aspiras pacon. Aranĝoj faritaj de Israelo pro sekurecaj kialoj estas ofte miskomprenataj kaj per tio homoj kulpigas Israelon pri deziro pligrandiĝi kaj fari “etnan purigadon”. La agadoj de Israelo dum la historio tamen montras la malon. Israelo forlasis la Sinajan Duoninsulon kaj paciĝis kun Egiptio. Israelo ankaŭ forlasis la Gaza-strion kaj la sudan Libanon kaj paciĝis kun Jordanio. Tio tute kaj plene kontraŭdiras la asertojn kiujn oni kelkfoje aŭdas ke Israelo volus pligrandiĝi kaj forpeli la arabojn. Tio kontraŭe montras ke Israelo vere aspiras kaj deziras pacon.

La lasta teritorio por kiu ne troviĝas iu fina interkonsento estas Cisjordanio. Israelo ne povas lasi tiun ĉi teritorion kiam ajn kaj kiel ajn, ĉar la situacio en la regiono estas tiel nesekura. Irano minacas per sia nuklea programo kaj la irana prezidento elbuŝigis kelkfoje ke Israelo devus esti forviŝita el la mapo. Hizbulaho havas 30 000 – 40 000 raketojn en suda Libano kaj Hamaso minacas en la sudo. Israelo povas malstriktigi la regadon de Cisjordanio kaj la Gaza-strio nur kiam la sekureca situacio estas tia ke tio eblas. Dume Israelo devas regi tiujn teritoriojn. Tiuj aferoj estas konsiderendaj kiam oni parolas pri la konflikto inter Israelo kaj ties malamikoj. Ni devas havi la faktojn kaj ne distordi la informojn por kulpigi Israelon pri kaŝitaj planoj kaj aliaj malicaĵoj.

La sekureca situacio de tiu ĉi regiono estis streĉita ekde la naskiĝo de Israelo. La milithistorio de tiu ĉi regiono estas unika. Tiaĵo neniam okazis en alia regiono en la mondo, sed se tiaĵo estus okazinta, tiu koncerna lando tutcerte estus agadinta en sama maniero kiel Israelo estas agadinta.

La judoj estas la plej persekutata kaj mistraktata popolo en nia mondo kaj Israelo estas la plej kritikata, pridubata kaj minacata lando en la mondo. Tiuj du aferoj estas ligitaj al unu la alia. Ni nepre devas kompreni tiujn ĉi cirkonstancojn antaŭ ol eldiri aferojn pri tiu ĉi konflikto. Israelo ne estas aganta pro iuj malicaj kialoj – la lando estas aganta pro sekurecaj kialoj. Tio estu la fundamenta elirpunkto en ĉia rezonado pri tiu ĉi konflikto. Aliokaze ni vojerariĝas kaj tio estus malbonege.

Nia deziro ja estas la paciĝo de tiu ĉi regiono kaj tial oni devas vidi la sincerajn dezirojn kaj aspirojn de la juda ŝtato atingi pacon. Tial oni ankaŭ devas cedi ĉiun pensadon ke Israelo kaj la judoj farus malicaĵojn. Tian pensmanieron oni povus konsideri kiel kontraŭjudisman, ĉar oni ne pensas tiel pri aliaj popoloj aŭ landoj.

La juda ŝtato ne faras malicaĵojn – la juda ŝtato batalas por sia ekzisto. Kiel rezulto de tio la lando devis forpeli parton de sia araba loĝantaro, ĉar ĝi estis ribelema kaj batalema. Kaj ankaŭ kiel rezulto de tio la lando devas daŭre regi la Gaza-strion kaj Cisjordanion – kaj faros tion ĝis la tago de paciĝo. Dume ni ne kulpigu Israelon pri kaŝitaj planoj aŭ aliaj malicaj aferoj, sed favoru la paciĝon per kontraŭbatalado de la mensogoj kaj malveraĵoj kiuj troviĝas pri tiu ĉi ununura juda ŝtato. Tiel la tago de paciĝo eble povas veni pli frue.

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe:
miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity.
Listo de ĉiuj artikoloj.

Mi ne povas silenti

Troviĝas popolo kiu estis mistraktata kaj persekutata pli ol ĉiuj aliaj popoloj. Troviĝas ankaŭ lando kiu estas mistraktata, minacata, malamata kaj pridubata pli ol ĉiuj aliaj landoj.

Mi parolas pri la judoj kaj ilia lando Israelo.

Kiam Israelo defendas sin la tuta mondo reagas. Stratoj kaj urboplacoj pleniĝas de homoj kiuj manifestacias kontraŭ Israelo. Krome la monda amaskomunikilaro raportas detale pri la defendaj agoj de Israelo – plejofte en kritika kaj priduba etoso. La Konsilio de Sekureco kunsidas kaj kondamnas la agojn de Israelo.

Tiel ne okazas kiam iu alia lando sin defendas. Krome neniu alia lando estas tiel minacata kiel Israelo. Ŝajnas ke la mondo opinias ke Israelo ne havas la rajton defendi sin (sed ĉiuj aliaj landoj havas tiun rajton).

Ĉu estas juste? Ĉu estas ĝuste?

Multaj interesiĝas pri la paciĝo de ĉi tiu regiono. Tiuj homoj parolas pri la israela “okupado” de la palestinaj teritorioj, pri la judaj kolonioj kaj pri kiel Israelo turmentas kaj punas la palestinanojn kaj pri kiel Israelo malobservas internaciajn leĝojn.

La aserto ke Israelo turmentus kaj punus palestinanojn ne veras. Tiuj kiuj volas kredi je tio, tiuj kredu, kaj tiuj kiuj ne volas kredi je tio, tiuj ne kredu. La vero estas ke Israelo nek turmentas nek punas la palestinanojn. Tiuj kiuj diras tion, diras tion aŭ pro nescio aŭ pro ke ili malamas Israelon. (Veras ke la ĉiutaga vivo de la palestinanoj estas iagrade limigita de Israelo, sed tio estas pro sekurecaj kialoj – ne pro konscia intenco de Israelo puni aŭ turmenti la palestinanojn. La Palestina “Aŭtoritato” promesis cedi ĉion perforton laŭ la Oslo-interkonsento, sed ili ne plenumis tion. Do la respondeco estas ĉe la Palestina “Aŭtoritato”. Israelo kompreneble ne respondecas pri la daŭra terorado kiu estas celata kontraŭ la israelaj civitanoj. La respondeco de Israelo estas protekti siajn civitanojn kontraŭ teroratakoj – samkiel ĉiuj aliaj landoj farus.)

En la diskutoj pri paciĝo de tiu ĉi regiono oni emas tute kaj plene forgesi kelkajn esencajn informojn kaj faktojn. Oni ja parolas, kiel mi jam menciis, pri la israela “okupado”, pri la judaj kolonioj kaj pri la turmentado kaj punado de palestinanoj fare de Israelo (kio estas malveraĵo) kaj pri kiel Israelo malobservas internaciajn leĝojn (kio ankaŭ estas malvere).

Kontraŭe oni tute kaj plene preteratentas ke dum la lasta jardeko estis miloj da raketoj kaj grenadoj pafitaj en Israelon. Krome centoj da israelanoj mortis en sinmortigaj atakoj.

Ĉu etaj detaloj? Ĉu ne tiuj ĉi faktoj ankaŭ estas atentendaj?

En la hodiaŭa tempo Hizbulaho, kiu estas kontraŭisraela terororganizaĵo, havas 30 000 – 40 000 raketojn. Libano pro tio malobservas la rezolucion 1701 de la Konsilio de Sekureco.

La irana prezidento multfoje elbuŝigis ke Israelo devus esti forviŝita el la mapo. Samtempe la irana estraro neas la Holokaŭston kaj starigas nuklean programon. Laŭ la mondaj sekretaj servoj tiu ĉi programo celas produktadon de nukleaj armiloj.

La terororganizaĵo Hamaso daŭras agi en la Gaza-strio. La celo de tiu ĉi organizaĵo ankaŭ estas la ekstermado de Israelo.

Ĉu tiuj ĉi faktoj kaj informoj ankaŭ estas etaj detaloj?

La pinto de la persekutado de la judoj estis la Holokaŭsto dum la Dua Mondmilito kiam 6 milionoj da judoj estis brutale buĉitaj. Post tio la tuta mondo estis ŝokita. Oni sin demandis kiel tio povis okazi.

Esencaj demandoj en la nuna tempo estas:

Ĉu ni pretas vidi kiel Israelo estas minacata?
Ĉu ni observis ke lando en nia mondo deziras la ekstermon de alia lando?
Ĉu ni atentas ke tiu ĉi lando samtempe starigas nuklean programon?
Ĉu ni atentas ke la estraro de tiu ĉi lando neas la Holokaŭston?

Ĉu estas eta detalo ke en Israelon estis pafataj miloj da raketoj kaj grenadoj dum la lasta jardeko?
Ĉu estas eta detalo ke centoj da homoj en Israelo mortis en sinmortigaj atakoj kaj ke vundiĝis miloj?
Ĉu estas eta detalo ke Hizbulaho havas 30 000 – 40 000 raketojn?
Ĉu estas eta detalo ke kaj Hizbulaho kaj Hamaso malobservas la homajn rajtojn kaj rezoluciojn de la Konsilio de Sekureco?

Ĉu estas juste kaj ĝuste ke malveraĵoj kiel asertoj ke Israelo punas kaj turmentas la palestinanojn, estas daŭre diskonigataj?
Ĉu estas juste kaj ĝuste ke oni protestmarŝas kaj protestmanifestacias kiam Israelo defendas sin?
Konsiderante ke Israelo estas tiel minacata lando, ĉu ne estus juste kaj ĝuste ke tiu ĉi lando ankaŭ rajtus sin defendi?
Ĉu estas juste kaj ĝuste ke la ĉefa monda opinio estas ke Israelo ĉiam kulpas?
Ĉu ne estus juste kaj ĝuste konsideri ke Israelo eble ne ĉiam kulpas, konsiderante ke Israelo havas tiel multajn malamikojn?

Ĉiuj deziras ke tiu ĉi regiono paciĝu. Sed nia elirpunkto ne povas esti ke “Israelo ĉiam kulpas”.

Oni devas ekkonscii ke pri Israelo estas diskonigite tre multe da malveraĵoj, mensogoj kaj propagando.

En niaj diskutoj kaj rezonoj ni devas ankaŭ konsideri Iranon, Hizbulahon kaj Hamason – ne nur la “okupadon” kaj la koloniojn.

Se oni vere deziras paciĝon en tiu ĉi regiono, ni devas konsideri tion. La veraj malhelpaĵoj al paciĝo estas Irano, Hizbulaho kaj Hamaso.

Ĉu ni pretas vidi tion?

Min ĝenas la maljusta traktado de Israelo. Min ĝenas la malveraĵoj kaj mensogoj kiuj daŭre estas diskonigitaj pri Israelo. Min ĝenas la malamo kontraŭ Israelo. Min ĝenas la kulpigo de Israelo, kiam Irano, Hizbulaho kaj Hamaso estas la realaj kulpantoj.

Pri tiuj aferoj mi ne povas silenti.

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe:
miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity.
Listo de ĉiuj artikoloj.

Nia strangega mondo

En tiuj tagoj en nia mondo lando planas defii alian landon. Defion farita de lando kontraŭ alia lando oni normale konsideras malbona kaj kondamninda. Tial similaj planoj ĝenerale kaŭzas reagojn en la mondo. Tamen en tiu ĉi kazo neniaj reagoj estiĝas. La mondo silentas. Ŝajnas ke tiu ĉi plano de defio kaŭzas neniajn ajn reagojn en la mondo. Kial? Verŝajne ĉar temas pri Israelo. Libano preparas sendi ŝipon kun helpaĵoj al la Gaza-strio. Ne estas malbone aŭ malpermesite transporti helpaĵojn en la Gaza-strion, sed oni ne povas transporti ilin rekte en la Gaza-strion. Kial? Ĉar tie estas mara blokado. Kial? Ĉar Israelo estas en armita konflikto kun Hamas, kiu estas terorista organizaĵo.

Libano do planas defii Israelon. Defion de lando kontraŭ alia lando oni normale konsideras malbona kaj kondamninda. Tamen en tiu ĉi kazo la mondo silentas. Kial? Verŝajne ĉar temas pri Israelo. Ne estas novaĵo ke oni pritraktas Israelon maljuste kaj alimaniere ol aliajn landojn. Tio vere ne estas novaĵo. Normale la mondo forte reagas se lando planas defii alian landon, sed en tiu ĉi kazo nenio okazas. La mondo silentas kaj Israelo estas lasita sola. Estas severa afero ke lando defias alian landon. Sed en tiu ĉi kazo oni agas kvazaŭ nenio malbona okazas.

Ehud Barak, la israela ministro de defendo, klarigis al la libana registaro ke ĝi havas la respondecon pri la ŝipoj lasantaj la libanajn havenojn, ĉar estas klare ke la ŝipoj intencas defii la maran blokadon. Ehud Barak ankaŭ avertis la libanan registaron kaj klarigis ke ĝi devas malhelpi armilojn veni sur la ŝipon, ĉar ili povus konduki al perforta kaj danĝera konfronto se la ŝipo rifuzas veni en Aŝdodon.

Se temus pri alia lando, la mondo kondamnus la planojn. Sed en tiu ĉi kazo temas pri Israelo. Libano tiel planas defii Israelon, sed nenio okazas. La mondo tute silentas. Sed atendu la tagon kiam Israelo haltigas la ŝipon. Mi vetas ke la mondo reagos tiun tagon! Oni rajtas defii kaj provoki Israelon, sed Israelo ne rajtas sin defendi… Tio estas la sama, ordinara kaj kutima ŝablono.

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe:
miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity.
Listo de ĉiuj artikoloj.